47/23
Mumbai’de, Hemşire Prabha’nın rutini, yabancılaştığı kocasından beklenmedik bir hediye aldığında bozulur. Yönetmen Payal Kapadia ve All We Imagine As Light oyuncu kadrosu, Cannes’dan en yürek ısıtan tepkileri ve çok daha fazlasını paylaşmak için bir araya geliyor! 2024’te Cannes Film Festivali’nde prestijli Grand Prix’yi alan ilk Hint filmi. Bu film, Bombay’da yaşayan bekar kadınların karşılaştığı birçok zorluğu dramatize ediyor ve dayanıklılıklarını vurguluyor. Buradaki tüm kadınlar aynı hastanede hemşireler, ancak benzerlik burada sona eriyor çünkü her birinin kendine özgü bir dizi sorunu ve denebilir ki çözümleri var. Muhtemelen en büyük varlık, karakterler arasında alışılmadık derecede zengin ve düşünceli diyaloglar sunan senaryo. Arsadaki aksiyon miktarı, insanların birbirlerine karşı alışılmadık derecede dürüst ve savunmasız olmaları için alan sağlayan konuşmalar için bir iskele sağlamak için yeterli görünüyor, yalan söylediklerinde veya poz verdiklerinde bile. Oyunculuk tekdüze bir şekilde mükemmel ve senaryonun seviyesine yükseliyor — bazı baştan çıkarıcı gevşek uçlar olmasına rağmen, karakterlerin etkileşimlerinin sessiz yoğunluğunda hiçbir yanlış not yok. Filmin belgesel öğeler içerdiği veya kesinlikle bu tür bir duygu paylaşımı yarattığı birkaç noktada kopukluk daha da artıyor. Başka bir eleştirmenin bu filmin "ödül yemi" olarak tasarlandığı iddiasına itiraz ediyorum. Bence, bu filmde alaycı veya manipülatif olarak kategorize edilemeyecek kadar çok yürek ve dürüstlük var — kesinlikle önemli bir hikayeyi ilgi çekici ve güzel bir şekilde anlatmaya çalışan diğer filmlerden daha fazla değil. Ve bu film, giderek mezhepçileşen ve püritenleşen Hindistan’da iyi karşılanacağını hayal edemediğim birçok risk alıyor. "All We Imagine as Light"ı şiddetle tavsiye ediyorum.